www.galvorbak.fora.pl

Emeryt

Lord Gruyell Szesnasty Swego miana, wielki Orędownik Świętej Pieczęci, patriarcha rodu Wraków z Pustkowi i nadworny ekskwizytor Domu Świętego Nasienia był zniesmaczony. I nie chodziło nawet o to, że jego wierni półgłówkowe uznali za słuszne, by rozczłonkować w szponach poselstwo z Eschatonu – niech będzie wiadomym, że te... Dzikusy… Barbarzyńcy… Nie mają podstaw moralnych, prawnych czy zwyczajnie siłowych, by przedstawiać Trupiemu Miastu jakichkolwiek żądań. Bardziej zniesmaczył go fakt, że ghule służący mu za podstawowe siły zbrojne uznały, że należy tego aktu dokonać na jego ulubionym dywanie, wspaniałym dziele rękodzieła nomadów z Rubieży, o gęstym włosiu nieznanego stwora, utkany w niesamowite, fantasmagoryczne wzory, które zawsze go uspokajały.

A teraz dzieło sztuki zostało zachlapane jasną, arteryjną posoką grubego posłańca, i śmierdziało nie do wytrzymania – paskudnik musiał mieć wgraftowane jakieś dodatkowe narządy, które zwyczajnie cuchnęły niemożebnie. Gdyby wiedział, że rozerwanie posłańca na strzępy zaowocuje otworzeniem w jego tronowej hali małego bagna wraz z pełnym spektrum bagiennych wyziewów, pewnie zwyczajnie skróciłby drania o głowę. Albo spopielił.

- Co wasza miłość rozkaże? – wysyczał gardłowo horkghul, swoisty ‘naturalny sierżant’ swoich niedorobionych pobratymców. Gruyell przewrócił oczyma – jak na doskonałą rasę, która zwalczyła śmierć, niektórzy po prostu sobie z tym średnio poradzili. Aż szkoda, że im się udało. Lord westchnął i machną bladą, upierścienioną dłonią.

- Spalić. Wszystko, dywan też. Poślij kogoś, kto umie wymówić zdania składające się z więcej niż trzech słów do licza Hoff’mal’ar’ten’kana i poproś go o próby zlokalizowania i nawiązania kontaktu z nomadami, na których natrafiliśmy ze trzy dekady temu podczas łowów na wieśniaków w lasach nad Dupontem. I przyślij spowiednika. I wino. Dużo wina. Białego. I odejść. Wasz widok mnie mierzi.

Horkghul ukłonił się nisko i wycofał się tyłem, szczekając rozkazy na swoich podwładnych, którzy szybciutko zwinęli dywanik wraz z krwawą zawartością i szurając twardymi podeszwami odeszli w relatywnym milczeniu.

- Eschaton robi się zuchwały. – odezwał się głos zza jego pleców. – Można by było ich troszkę nastraszyć, wasza miłość. Nic poważnego. Ot, trochę nocnych mar, trochę upiorów, ot, może jakiś wilkołek się zgodzi troszkę ich dziołch pogwałcić, ot, może jakiś zgnilec weźmie kąpiel w ich studniach… Nic poważnego. Tak, dla przypomnienia…

Głos należał do ducha jego prababci, kochanej starowinki, która uznała, że zaświaty są niebotycznie wręcz nudne i postanowiła nie tylko wrócić, ale też zakląć się w tronie jej ukochanego wnusia. Wiele razy myślał o pozbyciu się tronu a wraz z nim jej oceniającego – przeważnie w marnych notach – głosu. Ale było nie było, familia. Na dodatek miał też dobre wspomnienia z babinką, za czasów, kiedy był jeszcze młodym wampirem a kochana babunia piekła mu paszteciki z wątróbką, nieodmiennie wyrwaną z jej wrogów, kiedy nosiła jeszcze miano Palowniczki Dróg. Kochana babcia…